Przeczytałem ostatnio książkę An Introduction to General Systems Thinking, napisaną w 1975 roku przez Geralda M. Weinberga. Ta pozycja długo tkwiła w moim długim backlogu książek do przeczytania. W końcu zabrałem się za nią i muszę powiedzieć, że lektura ta sprawiła mi dużą przyjemność.

Do nagrania kolejnego odcinka pocastu zainspirowała mnie poniższa ilustracja z książki.

Ta ilustracja i powiązane z nią, parę stron skłoniło mnie to pokazania ograniczeń zastosowania:

1. statystyki, która wymaga, aby badany system (organizacja) był wystarczająco losowy, żeby metody statystyczne mogły dać nam wgląd w działanie tego systemu.
2. podejścia analitycznego, które wymaga, aby nasz aparat poznawczy był w stanie faktycznie zrozumieć jak dany system działa.

Większość systemów (słowo „systemów” zamień na „organizacji”), jakie tworzą ludzie nie jest wystarczająco losowa, żeby użyć metod statystycznych, a jednocześnie tak złożona, że wykracza poza możliwości naszych aparatów poznawczych (mózgów), żeby można było bazować na metodach czysto analitycznych.

Wykres z książki trochę przypomina mi Cynefin Framework, który pozwala kategoryzować domeny problemów, żeby wybrać do nich odpowiednie narzędzia rozwiązywania tych problemów. Ten wykres także pozwala dobrać właściwe narzędzia w zależności od wiedzy, dla jakiego systemu zamierzamy ich użyć.